Χάνουμε χρόνο;

Πολλή κριτική ασκείται στην κυβέρνηση θεωρώντας ότι ο δισταγμός της να υιοθετήσει άμεσα σκληρά μέτρα τύπου Ιρλανδίας, τα οποία μένει ακόμα να δούμε κατά πόσο θα αποδώσουν μεσοπρόθεσμα, δημιούργησε αμφιβολία στις αγορές με αποτέλεσμα να ακριβύνει πολύ ο δανεισμός της χώρας μας.

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν πράγματι ο πρωθυπουργός, μέσα σε μια-δυο βδομάδες από την ανάληψη της εξουσίας, ανακοίνωνε σκληρά μέτρα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Αμφιβάλλω πολύ αν αυτό θα καθησύχαζε τις αγορές. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι οι δανειστές μας δε θα ζητούσαν επιπλέον "διαπιστεύσεις"; Κάποιοι ιδεαλιστές της ελεύθερης οικονομίας λένε ότι η χώρα θα έπρεπε να λάβει τα απαραίτητα, τα "σωστά" μέτρα. Τι είναι "σωστό" στην ελεύθερη οικονομία; Ποια είναι η "σωστή" τιμή για ένα καρβέλι ψωμί ή ένα βαρέλι πετρέλαιο; 50, 100 ή 5; Στην ελεύθερη οικονομία οι τιμές των προϊόντων, άρα και των δανείων, είναι ρευστές και προϊόν παζαριού. Και αυτό κάνει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση. Παζαρεύει μέτρα για δάνεια.

Είναι βέβαιο ότι ο πιο βασικός παράγοντας που κάνει ακριβό το δανεισμό της χώρας μας είναι η αναξιοπιστία των οικονομικών στοιχείων (πρώτοι διδάξαντες οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ από τους οποίους πήραν τη σκυτάλη οι υπουργοί της ΝΔ), και έχουν δίκιο που το τονίζουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Η αναξιοπιστία αυτή κάνει ακόμα και τους καλοπροαίρετους δανειστές, δηλαδή αυτούς που έχουν συμφέροντα στη μη χρεωκοπία της Ελλάδας, να διστάζουν.

Το ποια θα ήταν η συμπεριφορά των αγορών στην περίπτωση των γρήγορων μέτρων είναι άγνωστο και δε θα το μάθουμε ποτέ. Είναι πολύ πιο εύκολο να προβλέψει κανείς πού θα σταθεί η μπίλια μιας ρουλέτας παρά το πώς θα συμπεριφερθεί μια αγορά εν μέσω κρίσης. Αντίθετα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η τακτική της κυβέρνησης δίνει τουλάχιστον την εντύπωση στον ελληνικό λαό, δηλαδή αυτόν που θα ιδρώσει για να πληρωθεί τελικά ο λογαριασμός, ότι κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τα συμφέροντά του.

Ας μη γίνεται λοιπόν τόσο βιαστική και επιπόλαιη κριτική πάνω σε αυτό το θέμα.