Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του τελευταίου Βήματος της Κυριακής, το μάτι μου έπεσε πάνω στο άρθρο της συνέντευξης το κ. Αλαβάνου με τίτλο: "Ακόμη και με το 7% είναι ωραία". Για να είμαι ειλικρινής, βιάστηκα να θεωρήσω τον τίτλο σαρκαστικό και κακεντρεχή, με συνειρμούς του τύπου "τι άλλο να περιμένεις από μία εφημερίδα που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ από το να χαίρεται όταν αποδυναμώνεται ο εξ αριστερών κίνδυνος". Όταν γύρισα στην αντίστοιχη σελίδα, με έκπληξη ανακάλυψα ότι επρόκειτο για τα λόγια του ίδιου του αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Αλαβάνος δε δείχνει να έχει κανένα προβληματισμό για το ότι παρόλο που δημοσκοπήσεις και ΜΜΕ για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια έδωσαν ισχυρό βήμα στη μη κομμουνιστική Αριστερά, οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποί της, αντί να βγουν στην κοινωνία για να πάρουν αλλά και να δώσουν μηνύματα, προτίμησαν να παραμείνουν κλεισμένοι στον παραμυθένιο πύργο τους, χτισμένο με πολλά παχιά λόγια και κάποιες γραφικές αναπολήσεις του ένδοξου αγωνιστικού παρελθόντος. Καμία αυτοκριτική για το γεγονός ότι η Αριστερά παραμένει κομπάρσος στο πολιτικό σκηνικό, σε μία περίοδο όπου οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ξύνουν αμήχανα τα κεφάλια τους (κάποιοι πιο συναισθηματικοί μπορεί να τα χτυπούν και στον τοίχο), απορώντας για το πώς οι αγορές απέτυχαν να "αυτορρυθμιστούν". Δεν είναι υπερβολή να πω ότι τα λόγια του κ. Αλαβάνου ίσως και να εκφράζουν μία ανακούφιση, για το γεγονός ότι η επιστροφή στον παλιό γνώριμο ρόλο (του κομπάρσου), θα απαλλάξει την παράταξή του από το ρεαλισμό και το ενδεχόμενο της υιοθέτησης οδυνηρών για κάποιους θέσεων (π.χ. για την παιδεία), οι οποίες θα "σπιλώσουν" το ιδεολογικό της γόητρο-προφίλ.
Ας μην είμαστε υπέρμετρα αυστηροί, η ευθύνη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση της σημερινής Αριστεράς, δεδομένων των ποσοστών που έχει λάβει στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι μικρή. Ωστόσο, όταν κάποιος διακηρύσσει για τόσο καιρό πως επιδιώκει τη "Μεγάλη Αλλαγή" πρέπει να έχει και ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το πώς θα την επιφέρει, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει γραφικός ή ακόμα και υποκριτής.
Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ συγκεκριμένη πελατεία και αυτή είναι η νεολαία των πόλεων (κάτι σαν τα Goody's ας πούμε). Όταν ένα μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας στράφηκε προς αυτόν, εκείνος του γύρισε την πλάτη είτε λόγω ανεπάρκειας είτε από συνειδητή επιλογή. Ας μην δυσαρεστούνται επομένως οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν τους αποκαλούν "αστική ελίτ με ανησυχίες".
Στο τέλος της συνέντευξής του ο κ. Αλαβάνος δήλωσε ότι ξεφυλλίζει Μαρξ και Μαζάουερ. Του εύχομαι επομένως καλή ανάγνωση και όταν τελειώσει να μας γράψει μία ακόμα έκθεση ιδεών.
