Όσοι πιστεύουν ότι η δανειακή σύμβαση υπερψηφίστηκε το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ας το ξανασκεφτούν. Τα μόνα μνημονιακά κόμματα με σοβαρές ελπίδες επανεκλογής, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, συγκεντρώνουν συνολικά με βάση τις δημοσκοπήσεις γύρω στο 36 - 38 %, μετρημένο πριν την μεγάλη στροφή του κ. Σαμαρά, που σημαίνει ότι δεν καταγράφει το πολιτικό κόστος που θα έχει η αυτομόλησή του στο μνημονιακό μπλοκ. Συνεπώς, ακόμα και με δεδομένο ότι τα δύο αυτά κόμματα θα συνεργαστούν (κάτι που δεν είναι σίγουρο), ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι αβέβαιος και ακόμα και αν αυτή σχηματιστεί θα είναι αποδυναμωμένη και θα κινδυνεύει να καταπέσει στην πρώτη δύσκολη στροφή.
Σήμερα στα δελτία ειδήσεων οι διάφοροι αναλυτές αναρωτιούνται "που το πάνε οι κακοί Γερμανοί" οι οποίοι "προβάλλουν ανεξήγητες δικαιολογίες ώστε να μην υλοποιηθεί η σύμβαση". Εγώ ήθελα να τους ρωτήσω αν πιστεύουν ότι οι ίδιοι οι Έλληνες την θέλουν. Με βάση τις δημοσκοπήσεις σίγουρα όχι. Άρα γιατί κατηγορούμε τους Γερμανούς; Το "βαρύ πεπόνι" είμαστε εμείς, που για κάποιο λόγο πιστεύουμε ότι τους κάνουμε και χάρη που θα πάρουμε το δάνειο.
Για να πετύχει η σύμβαση χρειάζεται μία τιτάνια προσπάθεια από όλους τους Έλληνες για αρκετά χρόνια. Δεν φτάνει καν η ανοχή, χρειάζεται πραγματική θέληση. Χρειάζεται η πλειοψηφία να την βλέπει θετικά, και με το ένα μάτι στραμμένο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις για την εξασφάλιση κατά το δυνατόν ευνοϊκότερους όρους. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχει εξασφαλιστεί ευρεία αποδοχή από την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό που την εκφράζει. Αν αυτή η αποδοχή δεν υπάρχει, η σύμβαση δεν έχει καμία ελπίδα να πετύχει. Δεν γίνεται να προσπαθεί μία κυβέρνηση του 38 % και να παίρνει όλες τις δύσκολες αποφάσεις και τα υπόλοιπα κόμματα να κάνουν εύκολο αντιμνημονιακό αγώνα εντός και εκτός Βουλής. Οι εταίροι μας τα γνωρίζουν αυτά (μας έχουν πλέον μάθει για τα καλά), και για το λόγο αυτό αμφισβητούν την επιτυχή εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος. Και βρίσκω πολύ λογικό να μην θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη μίας νέας ελληνικής αποτυχίας ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο (που όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα μετατραπεί σε μέτωπο της χρεοκοπίας), δηλαδή η "συμμαχία" του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ, και των "φιλολαϊκών" πολιτικών σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πλαισιωμένο και από την πλειονότητα των ΔΚΓ φαίνεται να κερδίζει τη μάχη. Με μίζερη ρητορεία, άφθονο λαϊκισμό, γκρίνια και γαβγίσματα κατάφεραν στο τέλος να δημιουργήσουν την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι για την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου ευθύνεται απλά η "κακή τρόικα" και η συνταγή του μνημονίου και όχι η πλήρης ανικανότητα και η έλλειψη βούλησης των στελεχών της. Το πρόβλημά μας δηλαδή είναι το μνημόνιο και όχι αυτοί που το διαχειρίστηκαν. Το αντιμνημονιακό μέτωπο ταυτίστηκε με αυτό της αντιμεταρρύθμισης (όποιος το αμφισβητεί ας ρίξει μια ματιά στις βουλευτικές ψηφοφορίες) που σταθερά και μεθοδευμένα αντιδρούσε σε κάθε ουσιαστική αλλαγή, διαμορφώνοντας έναν βαθιά συντηρητικό πολιτικό πυρήνα.
Τα ψέμματα τελείωσαν. Για να πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα που προβλέπει η σύμβαση χρειάζεται να αναδειχθεί μία κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή για να το εφαρμόσει. Η καθυστέρηση των εκλογών θα οδηγήσει σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο η οποία θα σημαίνει σίγουρη αποτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας. Είναι καιρός να τεθούν πολίτες και κόμματα προ των ευθυνών τους. Εδώ που έφτασε η κατάσταση η καλύτερη λύση είναι εκλογές πριν την οριστική συμφωνία. Αν οι πολίτες δεν την θέλουν, ας την απορρίψουν μέσω των εκλογών αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τις όποιες συνέπειες. Είναι γεγονός ότι το κλίμα γενικής απόγνωσης που επικρατεί δεν ευνοεί την ομαλή διεξαγωγή τους, ωστόσο όλα δείχνουν ότι αυτό το κλίμα συνεχώς θα χειροτερεύει παρά θα βελτιώνεται.
Σήμερα στα δελτία ειδήσεων οι διάφοροι αναλυτές αναρωτιούνται "που το πάνε οι κακοί Γερμανοί" οι οποίοι "προβάλλουν ανεξήγητες δικαιολογίες ώστε να μην υλοποιηθεί η σύμβαση". Εγώ ήθελα να τους ρωτήσω αν πιστεύουν ότι οι ίδιοι οι Έλληνες την θέλουν. Με βάση τις δημοσκοπήσεις σίγουρα όχι. Άρα γιατί κατηγορούμε τους Γερμανούς; Το "βαρύ πεπόνι" είμαστε εμείς, που για κάποιο λόγο πιστεύουμε ότι τους κάνουμε και χάρη που θα πάρουμε το δάνειο.
Για να πετύχει η σύμβαση χρειάζεται μία τιτάνια προσπάθεια από όλους τους Έλληνες για αρκετά χρόνια. Δεν φτάνει καν η ανοχή, χρειάζεται πραγματική θέληση. Χρειάζεται η πλειοψηφία να την βλέπει θετικά, και με το ένα μάτι στραμμένο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις για την εξασφάλιση κατά το δυνατόν ευνοϊκότερους όρους. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχει εξασφαλιστεί ευρεία αποδοχή από την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό που την εκφράζει. Αν αυτή η αποδοχή δεν υπάρχει, η σύμβαση δεν έχει καμία ελπίδα να πετύχει. Δεν γίνεται να προσπαθεί μία κυβέρνηση του 38 % και να παίρνει όλες τις δύσκολες αποφάσεις και τα υπόλοιπα κόμματα να κάνουν εύκολο αντιμνημονιακό αγώνα εντός και εκτός Βουλής. Οι εταίροι μας τα γνωρίζουν αυτά (μας έχουν πλέον μάθει για τα καλά), και για το λόγο αυτό αμφισβητούν την επιτυχή εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος. Και βρίσκω πολύ λογικό να μην θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη μίας νέας ελληνικής αποτυχίας ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο (που όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα μετατραπεί σε μέτωπο της χρεοκοπίας), δηλαδή η "συμμαχία" του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ, και των "φιλολαϊκών" πολιτικών σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πλαισιωμένο και από την πλειονότητα των ΔΚΓ φαίνεται να κερδίζει τη μάχη. Με μίζερη ρητορεία, άφθονο λαϊκισμό, γκρίνια και γαβγίσματα κατάφεραν στο τέλος να δημιουργήσουν την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι για την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου ευθύνεται απλά η "κακή τρόικα" και η συνταγή του μνημονίου και όχι η πλήρης ανικανότητα και η έλλειψη βούλησης των στελεχών της. Το πρόβλημά μας δηλαδή είναι το μνημόνιο και όχι αυτοί που το διαχειρίστηκαν. Το αντιμνημονιακό μέτωπο ταυτίστηκε με αυτό της αντιμεταρρύθμισης (όποιος το αμφισβητεί ας ρίξει μια ματιά στις βουλευτικές ψηφοφορίες) που σταθερά και μεθοδευμένα αντιδρούσε σε κάθε ουσιαστική αλλαγή, διαμορφώνοντας έναν βαθιά συντηρητικό πολιτικό πυρήνα.
Τα ψέμματα τελείωσαν. Για να πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα που προβλέπει η σύμβαση χρειάζεται να αναδειχθεί μία κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή για να το εφαρμόσει. Η καθυστέρηση των εκλογών θα οδηγήσει σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο η οποία θα σημαίνει σίγουρη αποτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας. Είναι καιρός να τεθούν πολίτες και κόμματα προ των ευθυνών τους. Εδώ που έφτασε η κατάσταση η καλύτερη λύση είναι εκλογές πριν την οριστική συμφωνία. Αν οι πολίτες δεν την θέλουν, ας την απορρίψουν μέσω των εκλογών αναλαμβάνοντας και την ευθύνη για τις όποιες συνέπειες. Είναι γεγονός ότι το κλίμα γενικής απόγνωσης που επικρατεί δεν ευνοεί την ομαλή διεξαγωγή τους, ωστόσο όλα δείχνουν ότι αυτό το κλίμα συνεχώς θα χειροτερεύει παρά θα βελτιώνεται.
