Παρόλο που δεν περίμενα ουσιαστικές αλλαγές από αυτές τις Ευρωεκλογές, είχα την ελπίδα ότι ο κόσμος ψηφίζοντας θα δώσει ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς όλο το πολιτικό κατεστημένο, με κύριο αποδέκτη τα δύο κόμματα εξουσίας. Ένα μήνυμα που θα καταστούσε σαφές ότι αν οι δύο μεγάλοι δεν αλλάξουν τουλάχιστον πολιτικό πολιτισμό, τότε θα χάσουν την (δεδομένη) επαφή τους με την εξουσία.
Το μήνυμα ωστόσο ήταν τελείως διαφορετικό. Αν αναλογιστεί κανείς το δεδομένο της "χαλαρής ψήφου", το επίπεδο στο οποίο είχε πέσει η πολιτική αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών αλλά και τις γενικά φτωχές επιδόσεις των δύο αρχηγών, ο δικομματισμός θριάμβευσε φτάνοντας το 70%. Τρίτο κόμμα (και εδώ καμία έκπληξη) το ΚΚΕ, το πιο συντηρητικό κόμμα στην Ελλάδα. Τέταρτοι οι εθνικιστές και ευρωσκεπτικιστές του ΛΑΟΣ που στην μετριοπαθέστερή τους εκδοχή δηλώνουν θαυμαστές της "αποφασιστικότητας" του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι. Ακολουθεί λαχανιασμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχοντας και πάλι ακουμπήσει στον πυθμένα των ποσοστών, ετοιμάζεται να μας παρουσιάσει (σε επανάληψη) το σίριαλ της ανασυγκρότησης, του εσωτερικού διαλόγου κλπ. Τελευταίοι οι Οικολόγοι-Πράσινοι, των οποίων η είσοδος στην Ευρωβουλή αποτελεί τη μοναδική αλλαγή, έστω και μικρή, που έφεραν αυτές οι Ευρωεκλογές στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Το έργο χιλιοπαιγμένο: το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται για μία ακόμα άνευ ουσίας εναλλαγή στην εξουσία, χωρίς να έχει αλλάξει ή βελτιώσει τίποτα ουσιαστικό από τότε που την έχασε, ενώ ο πρωθυπουργός ψάχνει το νέο τρικ που θα ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση επενδύοντας, όπως λένε, στο προσωπικό του "πολιτικό κεφάλαιο" (πάντα αναρωτιόμουν πώς και πότε δημιουργήθηκε, σε τι βασίζεται και από τι συνίσταται αυτό το κεφάλαιο) στρίβοντας παράλληλα το τιμόνι λιγάκι προς τα δεξιά. Από την άλλη οι κομμουνιστές, ικανοποιημένοι που η θέση τους δεν κουνήθηκε ούτε ένα χιλιοστό, θα συνεχίσουν την στείρα πολιτική των συνθημάτων και ο ΣΥΡΙΖΑ θα χαροπαλέψει, αποδεικνύοντας και πάλι όμως ότι είναι εφτάψυχος γιατί κρίμα είναι εδώ που τα λέμε να χαθούν και τόσοι μισθοί και θέσεις εργασίας στις βουλές και στα διάφορα όργανα και στις επιτροπές εντός και εκτός κόμματος.
Τα πάντα δείχνουν πως πρόκειται για μία ολοκάθαρη νίκη της συντήρησης. Μία πραγματικότητα αποκαρδιωτική, τουλάχιστον για όλους εμάς που πιστεύουμε πώς η συντήρηση είναι πολυτέλεια για έναν τόπο που χρειάζεται επειγόντως αλλαγές, όχι πλέον για τη βελτίωση της ζωής μας, αλλά τουλάχιστον για τη μη χειροτέρευσή της.
Ακόμα πιο αποκαρδιωτικό είναι το ποσοστό της αποχής και κυρίως των νέων, η οποία σίγουρα ενίσχυσε, αν δεν επέβαλε, αυτήν την συντηρητική εικόνα. Ας μην κοροϊδευόμαστε, το δημοκρατικό πολιτεύμα βασίζεται στη συμμετοχή η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω των εκλογών. Απόρριψη των εκλογών επομένως, σημαίνει και έλλειψη πίστης στη λειτουργία της δημοκρατίας. Η "συνειδητή αποχή" είναι ένας μύθος για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι και το γεγονός ότι σε καμία από τις χώρες με υψηλή αποχή δεν έχει επέλθει κάποια θετική αλλαγή στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Κλείνοντας να συγχαρώ και τον κ. Λαζόπουλο γιατί η προπαγάνδα του υπέρ της αποχής, κυρίως στην εκπομπή της Τρίτης πριν τις εκλογές (μία εκπομπή με καθαρά πολιτικό και καθόλου σατυρικό χαρακτήρα) δούλεψε άψογα. Συνέβαλε στην απομάκρυνση του πιο δυναμικού μέρους της κοινωνίας από τις εκλογές, πείθοντας ότι η αποχή είναι αντίσταση και μαγκιά. Το πολιτικό κατεστημένο δήθεν προβληματίζεται για αυτήν, ενώ στην πράξη την ερμηνεύει αυθαίρετα και φυσικά προς το συμφέρον του.
