Σε παλιότερη ανάρτηση είχα εκφράσει εύλογες υποψίες για την πορεία της δίκης Κορκονέα-Σαραλιώτη, η οποία έληξε τη Δευτέρα με καταδίκη των δύο κατηγορουμένων. Πάντα μου δημιουργούσε φιλοσοφικό προβληματισμό για το αν η δικαιοσύνη και η κοινωνία έχει το δικαίωμα να κρίνει και να τιμωρεί και ακόμα και τώρα θα δίσταζα να χαρακτηρίσω τον δράστες ως δολοφόνους. Ο τρόπος όμως που υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους τους ντροπιάζει. Ενώ, όπως έδειξε και το δικαστήριο, επρόκειτο για μια εν ψυχρώ δολοφονία, εκείνοι επέλεξαν να "ξεγλιστρήσουν" προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και λέγοντας ψέμματα.
Σήμερα διαβάζω στο Βήμα της Κυριακής τη συνέντευξη της μητέρας του παιδιού. Έχει κάθε δίκιο να τους θεωρεί βέβηλους γιατί η υπερασπιστική τους γραμμή στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στην προσπάθειά τους να αποδείξουν λίγο-πολύ ότι ο μικρός ήταν αρχιτρομοκράτης και για το λόγο αυτό πήγαινε γυρεύοντας.
Στην ίδια συνέντευξη αναφέρεται κάτι πολύ ενδιαφέρον: η ανακήρυξη της μαύρης επετείου ως ημέρας κατά της βίας. Πιστεύω ότι μια τέτοια επέτειος ενάντια σε κάθε μορφή βίας, είτε αυτή προέρχεται από το κράτος είτε όχι, είναι χρήσιμη. Όχι μόνο στη μνήμη του Αλέξη και όλων όσων χάνονται άδικα στο δρόμο, αλλά και για να δείξουμε ότι ως κοινωνία βάζουμε ακόμα τη συνεννόηση πάνω από τη βία και την αλληλεγγύη πάνω από τη διχόνοια.
