Το κατά πόσο η κυβέρνηση αθέτησε τα προεκλογικά της προτάγματα είναι θέμα του καθενός, και κυρίως των ψηφοφόρων και των μελών των δύο κομμάτων που την στηρίζουν. Βλέπουμε όμως προς το παρόν τουλάχιστον τα εξής:
- Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους δεν υπάρχει.
- Η τρόικα δεν καταργήθηκε.
- Υπάρχει (ή προσπαθούμε ακόμα να υπάρξει) συμφωνία με τους δανειστές με μέτρα επιτήρησης (υπό την έννοια ότι οι δανειστές θα πρέπει να εγκρίνουν πολιτικές της κυβέρνησης, και μάλιστα όχι μόνο εκείνες που έχουν δημοσιονομικό αντίκτυπο), δηλαδή μνημόνιο.
Όσον αφορά το πιο σημαντικό πρόταγμα, το τέλος της λιτότητας, εξαρτάται πώς το ερμηνεύει κανείς. Με τη δική μου ερμηνεία, τέλος στη λιτότητα βάζει μια κυβέρνηση όταν προβαίνει σε ελλειμματικής μορφής δαπάνες (δηλαδή να σπρώχνει κεφάλαια στην αγορά που έχουν προκύψει από δανεισμό), κάτι που είχε αποκλειστεί και προεκλογικά. Αυτό που μένει να περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αγώνας κατά της διαφθοράς και της οικονομικής παραβατικότητας, και η καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ωστόσο, αν η συμφωνία που θα προκύψει (αν προκύψει) παρέχει περισσότερη ευελιξία στην κυβέρνηση θα είναι επιτυχία. Το επιχείρημα της αντιπολίτευσης, ότι ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στις αγορές και άρα να εγκαταλείψουμε την επιτήρηση και το μνημόνιο, για όλους εμάς που πιστεύουν ότι το πρόβλημά μας δεν είναι το μνημόνιο αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας (και όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που την προωθούν) δεν σημαίνει τίποτα. Είναι προτιμότερος ο φθηνός δανεισμός από την τρόικα, παρά μια πρώιμη, ανέτοιμη έξοδος στις αγορές, που στη πρώτη αναταραχή θα καταλήξει σε φιάσκο και νέα επιτήρηση. H εμμονή άλλωστε του πρώην πρωθυπουργού με το μνημόνιο τόσο στην ρητορική όσο και στην πρακτική πολιτική, και οι ανύπαρκτες πολιτικές ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας πέρα από την υφεσιακού τύπου περιστολή των μισθών, δείχνει ότι και εκείνος υπήρξε κατά βάθος "αντιμνημονιακός", ακριβώς όπως διατείνονταν πριν αναλάβει και εκείνος την εξουσία.
Τέλος, οι απόλυτα αναμενόμενες αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποδυναμώνουν κάπως τη κυβέρνηση στο εσωτερικό, της κάνουν ωστόσο καλό στο εξωτερικό. Ας σκεφτεί κανείς πώς θα εκλάμβαναν οι βουλευτές στα κόμματα των χωρών των δανειστών, αν έβλεπαν τους Έλληνες κυβερνητικούς βουλευτές να πανηγυρίζουν. Αυτό βέβαια εφόσον οι αντιδράσεις αυτές δεν προκαλέσουν σημαντική διάσπαση στην κοινοβουλευτική ομάδα (ίσως χρειαστεί να δούμε πόσο καλή είναι η νέα ηγετική ομάδα στο γνωστό κοινοβουλευτικό μασάζ).
- Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους δεν υπάρχει.
- Η τρόικα δεν καταργήθηκε.
- Υπάρχει (ή προσπαθούμε ακόμα να υπάρξει) συμφωνία με τους δανειστές με μέτρα επιτήρησης (υπό την έννοια ότι οι δανειστές θα πρέπει να εγκρίνουν πολιτικές της κυβέρνησης, και μάλιστα όχι μόνο εκείνες που έχουν δημοσιονομικό αντίκτυπο), δηλαδή μνημόνιο.
Όσον αφορά το πιο σημαντικό πρόταγμα, το τέλος της λιτότητας, εξαρτάται πώς το ερμηνεύει κανείς. Με τη δική μου ερμηνεία, τέλος στη λιτότητα βάζει μια κυβέρνηση όταν προβαίνει σε ελλειμματικής μορφής δαπάνες (δηλαδή να σπρώχνει κεφάλαια στην αγορά που έχουν προκύψει από δανεισμό), κάτι που είχε αποκλειστεί και προεκλογικά. Αυτό που μένει να περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αγώνας κατά της διαφθοράς και της οικονομικής παραβατικότητας, και η καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ωστόσο, αν η συμφωνία που θα προκύψει (αν προκύψει) παρέχει περισσότερη ευελιξία στην κυβέρνηση θα είναι επιτυχία. Το επιχείρημα της αντιπολίτευσης, ότι ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στις αγορές και άρα να εγκαταλείψουμε την επιτήρηση και το μνημόνιο, για όλους εμάς που πιστεύουν ότι το πρόβλημά μας δεν είναι το μνημόνιο αλλά η έλλειψη ανταγωνιστικότητας (και όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που την προωθούν) δεν σημαίνει τίποτα. Είναι προτιμότερος ο φθηνός δανεισμός από την τρόικα, παρά μια πρώιμη, ανέτοιμη έξοδος στις αγορές, που στη πρώτη αναταραχή θα καταλήξει σε φιάσκο και νέα επιτήρηση. H εμμονή άλλωστε του πρώην πρωθυπουργού με το μνημόνιο τόσο στην ρητορική όσο και στην πρακτική πολιτική, και οι ανύπαρκτες πολιτικές ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας πέρα από την υφεσιακού τύπου περιστολή των μισθών, δείχνει ότι και εκείνος υπήρξε κατά βάθος "αντιμνημονιακός", ακριβώς όπως διατείνονταν πριν αναλάβει και εκείνος την εξουσία.
Τέλος, οι απόλυτα αναμενόμενες αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αποδυναμώνουν κάπως τη κυβέρνηση στο εσωτερικό, της κάνουν ωστόσο καλό στο εξωτερικό. Ας σκεφτεί κανείς πώς θα εκλάμβαναν οι βουλευτές στα κόμματα των χωρών των δανειστών, αν έβλεπαν τους Έλληνες κυβερνητικούς βουλευτές να πανηγυρίζουν. Αυτό βέβαια εφόσον οι αντιδράσεις αυτές δεν προκαλέσουν σημαντική διάσπαση στην κοινοβουλευτική ομάδα (ίσως χρειαστεί να δούμε πόσο καλή είναι η νέα ηγετική ομάδα στο γνωστό κοινοβουλευτικό μασάζ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου