του Λεωνίδα Ακριβόπουλου*
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου μου προέκυψε κατόπιν των πρόσφατων σιβυλλικών δηλώσεων πολιτικού αρχηγού περί συμμετοχής του στις αποφάσεις που θα καθορίσουν την εκταμίευση της έκτης δόσης. Είναι βέβαια σύνηθες οι πολιτικοί να χρησιμοποιούν αμφίσημες εκφράσεις ώστε να ξεγλιστρούν από τις κακοτοπιές. Κατεξοχήν δε φαινόμενο των καιρών είναι και η κυβίστηση ή κοινώς η κωλοτούμπα. Για να ακριβολογούμε, έχουμε γίνει η χώρα της κωλοτούμπας όπου ο καθένας μπορεί να δηλώνει ότι θέλει και εκ των υστέρων να πράττει το αντίθετο, προσπαθώντας παράλληλα να μας πείσει ότι έμεινε σταθερός και αδιασάλευτος στις θέσεις του. Το θέατρο του παραλόγου δηλαδή…. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουμε μας αξίζει απόλυτα. Δεν είναι πριν πολύ καιρό που στην πλειοψηφία μας αποφασίζαμε και αναθέταμε την διακυβέρνηση της πατρίδας μας, με γνώμονα την βόλεψη, την εξυπηρέτηση και άλλα τινά. Το ερώτημα είναι λοιπόν, αν έχουμε συνειδητοποιήσει το λάθος μας ώστε να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να το διορθώσουμε. Αν δηλαδή η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει στο σύνολο της και είναι ικανή αρχικά να ψάξει και εν συνεχεία να δημιουργήσει βιώσιμες πολιτικές λύσεις. Αν εντέλει, η αντίδραση που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως πλέον, δεν εξαντλείται μόνο στις περιπτώσεις της καταφανούς άδικης φορολόγησης αλλά διαθέτει το υπόβαθρο να προχωρήσει παραπέρα. Γιατί δεν πρέπει να γελιόμαστε, η σημερινή πολύπλευρη κρίση χρήζει δομικών αλλαγών που στην ουσία πρέπει να στοχεύουν πρώτιστα στην αναδιάρθρωση του φαύλου πολιτικού μας συστήματος.
Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για διάφορες γενιές Ελλήνων όπως του πολυτεχνείου, των επτακοσίων ευρώ (πού είναι και αυτά), της κατοχής αλλά η αλήθεια είναι ότι η γενιά είναι μία και ζει σήμερα στην χώρα μας. Είναι η γενιά της κρίσης, της ύφεσης, της πτώχευσης. Όλοι αποτελούμε αυτήν την γενιά, είτε είμαστε ογδόντα, είτε πενήντα, είτε τριάντα. Ίσως δε, οι σημερινοί ογδοντάρηδες να έχουν ζήσει και χειρότερες καταστάσεις στο παρελθόν, δίχως να παύει βέβαια η σημερινή κατάσταση να είναι πρωτόγνωρη ακόμα και για αυτούς.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ εκτενέστερα στην νεότερη γενιά των σημερινών τριαντάρηδων. Η γενιά αυτή που μεγάλωσε μέσα στην επίπλαστη οικονομική ευμάρεια και την πληθώρα των καταναλωτικών αγαθών, έχει τόσο σοκαριστεί από την ραγδαία αλλαγή των μέχρι πρότινος δεδομένων, ώστε να μην τολμά να αρθρώσει καν λόγο, να μην τολμά να διατρανώσει την άποψή της. Γιατί άποψη διαθέτει και μάλιστα εμπεριστατωμένη, αν αναλογιστούμε ότι είναι αυτή η γενιά που είχε τις περισσότερες ευκαιρίες να ακολουθήσει ανώτερες και ανώτατες σπουδές όσο καμία άλλη πριν και ότι είναι πλέον στο σύνολο της συμμέτοχη της παγκόσμιας κοινωνίας της πληροφορίας. Το δυναμικό αυτό κομμάτι της κοινωνίας που στην ουσία «τελεί εν εφεδρεία» πριν καν πάρει το βάπτισμα του πυρός, πρέπει να αναλάβει δυνάμεις, να ξεπεράσει το σοκ και να αποτελέσει την πρώτη ύλη που θα δώσει ώθηση στο σύνολο της κοινωνίας προς μία δημιουργική πορεία.
Γεγονός είναι ότι είμαστε όλοι συμμέτοχοι στην ευθύνη είτε δημιουργήσαμε την κρίση είτε είμαστε τα παράγωγα αυτής και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε τόσο καλύτερα θα είναι για εμάς. Βαρύτερη όμως είναι η ευθύνη των νεότερων από μας, που μας επιβάλλουν μια προδιαγεγραμμένη πορεία «επί τα χείρω» και την οποία θα πρέπει με δυναμισμό να απορρίψουμε, διεκδικώντας συνάμα κάτι καλύτερο και πιο συμβατό με τα όνειρα μας. Ας αναλάβουμε λοιπόν όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί δίχως υπεκφυγές και αδιαφορία και ας δώσουμε δημιουργική πνοή στις μέχρι τώρα αντανακλαστικές μας αντιδράσεις. Ας κατανοήσουμε ότι πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας και να προσπαθήσουμε, να κάνουμε μια δική μας επιλογή έστω και αν αυτή αποδειχθεί λανθασμένη. Στο κάτω κάτω από λάθη έχουμε χορτάσει, οπότε δικαιούμαστε να κάνουμε και εμείς ένα.
*: ο Λεωνίδας Ακριβόπουλος είναι μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Βέροιας (και παιδικός μου φίλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου