Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του τελευταίου Βήματος της Κυριακής, το μάτι μου έπεσε πάνω στο άρθρο της συνέντευξης το κ. Αλαβάνου με τίτλο: "Ακόμη και με το 7% είναι ωραία". Για να είμαι ειλικρινής, βιάστηκα να θεωρήσω τον τίτλο σαρκαστικό και κακεντρεχή, με συνειρμούς του τύπου "τι άλλο να περιμένεις από μία εφημερίδα που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ από το να χαίρεται όταν αποδυναμώνεται ο εξ αριστερών κίνδυνος". Όταν γύρισα στην αντίστοιχη σελίδα, με έκπληξη ανακάλυψα ότι επρόκειτο για τα λόγια του ίδιου του αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Αλαβάνος δε δείχνει να έχει κανένα προβληματισμό για το ότι παρόλο που δημοσκοπήσεις και ΜΜΕ για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια έδωσαν ισχυρό βήμα στη μη κομμουνιστική Αριστερά, οι αυτοαποκαλούμενοι εκπρόσωποί της, αντί να βγουν στην κοινωνία για να πάρουν αλλά και να δώσουν μηνύματα, προτίμησαν να παραμείνουν κλεισμένοι στον παραμυθένιο πύργο τους, χτισμένο με πολλά παχιά λόγια και κάποιες γραφικές αναπολήσεις του ένδοξου αγωνιστικού παρελθόντος. Καμία αυτοκριτική για το γεγονός ότι η Αριστερά παραμένει κομπάρσος στο πολιτικό σκηνικό, σε μία περίοδο όπου οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ξύνουν αμήχανα τα κεφάλια τους (κάποιοι πιο συναισθηματικοί μπορεί να τα χτυπούν και στον τοίχο), απορώντας για το πώς οι αγορές απέτυχαν να "αυτορρυθμιστούν". Δεν είναι υπερβολή να πω ότι τα λόγια του κ. Αλαβάνου ίσως και να εκφράζουν μία ανακούφιση, για το γεγονός ότι η επιστροφή στον παλιό γνώριμο ρόλο (του κομπάρσου), θα απαλλάξει την παράταξή του από το ρεαλισμό και το ενδεχόμενο της υιοθέτησης οδυνηρών για κάποιους θέσεων (π.χ. για την παιδεία), οι οποίες θα "σπιλώσουν" το ιδεολογικό της γόητρο-προφίλ.
Ας μην είμαστε υπέρμετρα αυστηροί, η ευθύνη που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση της σημερινής Αριστεράς, δεδομένων των ποσοστών που έχει λάβει στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, είναι μικρή. Ωστόσο, όταν κάποιος διακηρύσσει για τόσο καιρό πως επιδιώκει τη "Μεγάλη Αλλαγή" πρέπει να έχει και ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το πώς θα την επιφέρει, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει γραφικός ή ακόμα και υποκριτής.
Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ συγκεκριμένη πελατεία και αυτή είναι η νεολαία των πόλεων (κάτι σαν τα Goody's ας πούμε). Όταν ένα μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας στράφηκε προς αυτόν, εκείνος του γύρισε την πλάτη είτε λόγω ανεπάρκειας είτε από συνειδητή επιλογή. Ας μην δυσαρεστούνται επομένως οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ όταν τους αποκαλούν "αστική ελίτ με ανησυχίες".
Στο τέλος της συνέντευξής του ο κ. Αλαβάνος δήλωσε ότι ξεφυλλίζει Μαρξ και Μαζάουερ. Του εύχομαι επομένως καλή ανάγνωση και όταν τελειώσει να μας γράψει μία ακόμα έκθεση ιδεών.
3 σχόλια:
Ένα ποστ τον χρόνο, δεν είναι κ άσχημα. Ειδικά αμα δεν είσαι μπλογκ :)
Γιατί τόσο μένος κατά τους;
Ό,τι μπορούμε κάνουμε!
Το "μένος" το εξηγώ νομίζω στην κυρίως ανάρτηση. Περίμενα τουλάχιστον μία αυτοκριτική από όλα τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το γεγονός ότι δεν κατόρθωσαν να πάρουν την εμπιστοσύνη του κόσμου όταν τους δόθηκε η ευκαιρία.
Για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου ένα κόμμα, θα πρέπει να δείξει ότι είναι σύνολο με συγκεκριμένους στόχους.
Κατ' αρχάς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο κόμμα αλλά συνασπισμός ομάδων και μάλιστα όχι με αρκετή ταύτιση απόψεων.
Επίσης είναι πολύ εύκολο κάποιος να εκφράσει σε τι είναι αντίθετος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά πολύ δύσκολο να πει με βεβαιότητα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διορθώσει αυτά στα οποία αντιτίθεται.
Αμφιβολίες υπάρχουν αν ακόμα και η κύρια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, είναι ενιαίο κόμμα ή συμμαχία ομάδων.
Επίσης ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν αποτέλεσε ποτέ κόμμα ή κίνημα εξουσίας το οποίο συμμάχησε με μικρότερες ομάδες για να φτιάξει το ΣΥΡΙΖΑ για ευρύτερη κοινωνική εκπροσώπηση. Αν γινόταν έτσι, τότε θα υπήρχε ένας μείζων φορέας έκφρασης στόχων και πρακτικών.
Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την εύκολη εκλογική λύση για το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και άλλες μικρές δυνάμεις της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν εμπόδια που έβαζε ο μη αναλογικός εκλογικός νόμος στην όποια εκπροσώπηση τους στη Βουλή.
Κατα συνέπεια και επειδή ένα κόμμα οργανωμένο δεν γίνεται από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων και μόνο, δεν μπορούμε να ζητάμε και πολλά από πολιτικούς που μια ζωή έμαθαν να εκφράζουν το ΑΝΤΙ αλλά σπάνια αναφέρονταν στο ΠΩΣ.
Εκείνη είναι εν γένει το πρόβλημα της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς. Για να την εμπιστευτεί ο κόσμος δεν αρκεί να του πει αυτό που ξέρει, ότι δηλαδή η κοινωνική αναλγησία του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού είναι κακή, αλλά πρέπει να του δώσει και σαφή εναλλακτική λύση και καθώς η υπαρκτή σοσιαλιστική λύση έχει χρεωκοπήσει απο το 1989 και αυτή, η αριστερά πρέπει ν' ανατρέξει στο παλιό κοινωνικό κράτος πρόνοιας, που τόσο πολύ κατά καιρούς κατηγόρησε σαν σοσιαλοδημορατική λύση ή καρότο που χρησιμοποιεί η λαϊκή δεξιά για να κοροϊδεύει τον κόσμο. Κοινωνική Αλληλεγγύη, Πρόνοια, Προστασία των αδυνάτων, Ηθική διαχείριση, Κράτος αρωγός του πολίτη και ρυθμιστικός παράγων δικαιοσύνης και ευνομίας. Αυτά είναι τα ζητούμενα και όχι το κράτος που ευημερούν οι αριθμοί και οι μαφίες.
Δημοσίευση σχολίου